Ciało starsze

Ciało starsze

Ciało starsze.

Pełne defektów i błędnych równań czasu

Uśmiech inny, bo starszy 

Jakby pełniejszy i szczerszy.

Przesiąknięty przeszłością.

Ich głowy.

Świetnie znają zasady matematyki. 

Oni umieją sprawnie liczyć i kalkulować.

Ale rachunki, które wykonują nie zawsze równają się tak, 

jak chcieliby, żeby się równały. 

Wyniki nie podobają się ich skupionym oczom. 

Coś nie pasuje.

Znane im zasady nie są w stanie dać poczucia zadowolenia, 

bo sumy i różnice w wielu działaniach nie oddają tego, 

co ich strudzone, zapłakane źrenice chciałyby zobaczyć.

Ahh, matematyko jak precyzyjnie i bez litości działasz. 

Jak sponiewierasz umierające w lamencie serca, dając złe wyniki równań. 

Inne one mogłyby być, inne przecie...

Ciało starsze. 

Pełne defektów i odznaczeń czasu, a w migających oczach -liczby. 

Działania matematyczne, 

których wyniki ciągle się nie zgadzają...

Chwila

Chwila

Nie pada, nie pada...

Nie zlatuje zwiewnie z nieba.

Nie ma go na ulicach,

nie osiadł na czekających gałęziach drzew,

Nie opada na czerwone loki dnia,

nie obcuje z trawą.

Nie rozjaśnia spierzchłych ust, które z zimna zaniemówiły.

Nie muska zaszronionych policzków 

i zarumienionej skóry.

Nie mieni się w strumieniu światła, rzucanego przez latarnię.

Nie fruwa lekko nad betonowymi blokowiskami,

nie ozdabia włosów królewskich ani wieśniaczych,

choć wszystkie one takie same są,

różni je jedynie kondycja i czapka, która je przykrywa.

Nie ma go, 

nie pada, nie pada...

Nie wygrywa znanej melodii,

nie przykrywa dachów domów, z których bije ciepło

niegotowe Go roztopić

Widzi dachy zardzewiałe, z trudem łatane

i te błyszczące szczerym złotem.

Widzi głowy strudzone wiązaniem codzienności 

i te z dopieszczonym każdym pojedynczym włoskiem

Podnoszą ku niemu oczy ci zapłakani

i ci roześmiani

Widzi chłopca na przystanku, który z ogromnym zainteresowaniem czyta.

Widzi tańczące na wietrze włosy śpiewającej dziewczynki.

Słyszy stukot trzewików panicza

i turkot motoru motocyklisty.

Widzi liczby w głowie bankowców

i kolory w umysłach artystów.

Ale, 

ale to nie ma różnicy gdzie spadnie, 

każdego dopieści tak samo.

Nie wybiera, nie przebiera.

Zdecydowanie serca by nie miał, choć

przyznać to musi, 

że te głowy są najpiękniejsze, 

które będą chciały z nim porozmawiać, 

choć przez chwilę.

Taką krótką,

króciuteńką tylko...

Kawa

Kawa

Jeszcze czuję ciepło Twojej niedawno zaparzonej kawy,

Przygotowanej tak jak lubisz.

Odpowiednie proporcje każdego ze składników,

indywidualny smak.

Trochę tej samej wody, którą pijemy wszyscy

i twoje kombinacje: kawy, cukru i pozostałych części tej całości.

Twój ulubiony kubek, z jeszcze nie do końca startym nadrukiem.

Lśniący i czysty, jak żaden inny.

Ciepło powoli umyka, 

a Ciebie nadal nie ma.

Do połowy wypite, do połowy pełne

Kto wypije?

Kawa czeka.

Ciebie nadal nie ma.

Napój stygnie, wciąż stygnie…

Przestrzeń za oknami spowija niezbadana 

ciemność.

A kawa czeka,

już ostatkami ciepła blednąc. 

Pianino samo wygrywa twoją ukochaną melodię,

przy której zawsze razem się śmiałyśmy i płakałyśmy.

Nuty pieściły twarze, pełne cierpienia i uniesień.

Ręki gdzieś zabrakło, instrument sam gra.

Kawa wystygła,

jest już zimna.

A ty? Gdzie jesteś?

Ciebie wciąż nie ma.

Jedynie cienie za zamgloną szybą 

towarzyszą ciemnościom dnia.

Dwie Siły

Dwie Siły

Obrasta niewinnie powierzchnię. 

Ochładza ich wnętrza. 

Zarasta, jak nieogolony, delikatny zarost.

Niby do usunięcia, ale jednak piękny 

i nie zawsze potrzebnie narzucany jako nieschludny.

Wspina się i dosięga najwyższych szczytów

lekkich płatków.

Swoją bielą kontrastuje z ich kolorami

ale wcale ich nie przyćmiewa. 

Nie gasi ich blasku. 

Pozwala im lśnić jeszcze jaśniej. 

Jeszcze piękniej.

Obrasta ściany, samochody, okna

Błądzi po cienkich powierzchniach, 

jakby czegoś szukając. 

Czy kiedyś dostanie się do wnętrza, 

a nie będzie tylko chodził po powłokach?

Rozszerza się na powierzchniach jezior, twardnieje

Rozmawia z trawami,

delikatnie smuga wyschnięte, igiełki.

Pieści ciepłą skórę ludzką, gdy się z nią zetknie

Jego zimno dostaje się do opuszków,

ale tylko na chwilę, tylko na sekundę

Potem umiera. 

Znika.

Ale istniał kiedyś. 

Zetknięcie dwóch sił.

Jedna umiera. Druga żyje z pamięcią o tej umarłej.

Ale on nigdy nie umrze na dobre,

odradza się po każdej mroźnej nocy.

Nie pozwoli zdmuchnąć się z szyby.

Będzie walczył z ciepłem,

Będzie ozdabiał nasz świat.

Nigdy nie przyćmi blasku ciepła, 

on tylko je upiękni.

Nie zawsze warto walczyć.

Starość

Starość

Patrząc na odznaczone czasem twarze, 

z ogromnym niepokojem zdaję sobie sprawę,

że i mnie z każdym dniem brakuje coraz mniej do posiwienia.

Mam ochotę robić zdjęcia wszystkim takim twarzom. 

Chcę je zatrzymać. 

Są niesamowicie piękne. 

Napisane na nich historie mnie urzekają. 

Przebyta droga i zapisane wspomnienia 

są widoczne na pomarszczonych warstwach skóry. 

To ile zim, czy myć przeżyły ich dłonie jest zadziwiające. 

Moje wyniki zdecydowanie nie mogą się z nimi równać. 

Ile rzeczy dotknęły te palce…

Ile łez otarły…

Ile kanapek przygotowały…

Jak dużo par rękawiczek znosiły…

Więc czego się boję? 

Tego, że będąc taka piękna, 

nie będę mogła długo już cieszyć się tym światem. 

Nie będę mogła go doznawać w taki dojrzały sposób. 

Nie będę miała na to sił 

i... czasu jakby zabraknie.