Dwie Siły

Dwie Siły

Obrasta niewinnie powierzchnię. 

Ochładza ich wnętrza. 

Zarasta, jak nieogolony, delikatny zarost.

Niby do usunięcia, ale jednak piękny 

i nie zawsze potrzebnie narzucany jako nieschludny.

Wspina się i dosięga najwyższych szczytów

lekkich płatków.

Swoją bielą kontrastuje z ich kolorami

ale wcale ich nie przyćmiewa. 

Nie gasi ich blasku. 

Pozwala im lśnić jeszcze jaśniej. 

Jeszcze piękniej.

Obrasta ściany, samochody, okna

Błądzi po cienkich powierzchniach, 

jakby czegoś szukając. 

Czy kiedyś dostanie się do wnętrza, 

a nie będzie tylko chodził po powłokach?

Rozszerza się na powierzchniach jezior, twardnieje

Rozmawia z trawami,

delikatnie smuga wyschnięte, igiełki.

Pieści ciepłą skórę ludzką, gdy się z nią zetknie

Jego zimno dostaje się do opuszków,

ale tylko na chwilę, tylko na sekundę

Potem umiera. 

Znika.

Ale istniał kiedyś. 

Zetknięcie dwóch sił.

Jedna umiera. Druga żyje z pamięcią o tej umarłej.

Ale on nigdy nie umrze na dobre,

odradza się po każdej mroźnej nocy.

Nie pozwoli zdmuchnąć się z szyby.

Będzie walczył z ciepłem,

Będzie ozdabiał nasz świat.

Nigdy nie przyćmi blasku ciepła, 

on tylko je upiękni.

Nie zawsze warto walczyć.